In een multiculturele samenleving, zoals we die momenteel tegenkomen in Nederland, is het een voorrecht om in aanraking te komen met zoveel verschillende culturen. Wanneer we in Harderwijk over de Markt lopen zien we die culturen samenvloeien, winkelend, lopend, zittend op een terrasje. Dan is de kunst om over die verschillen heen te kijken en te zien dat we allemaal mens zijn. Eenheid in verscheidenheid, heet dat tegenwoordig.

De tijd van ‘gelijke monniken, gelijke kappen’ hebben we al lang geleden ach-ter ons gelaten. We mogen zijn wie we zijn, in al onze verscheidenheid, met onze verschillen en tekorten, met onze talenten en mogelijkheden. We kun-nen naar de verschillen en naar de overeenkomsten kijken. De verschillen zijn er en geven mogelijkheden tot gesprek en ontmoeting. Hoe interessant is het niet om te ervaren dat andere mensen heel anders met de werkelijk-heid omgaan. De manier waarop we afscheid hebben genomen van paus Franciscus was een heel andere manier dan het afscheid van Rob de Nijs. Beide manieren van afscheid nemen mogen bestaan, zonder dat de een de ander veroordeelt. We kunnen dan van elkaar leren.

De overeenkomsten geven ons een band met elkaar. Niet dat we dan alle-maal precies hetzelfde moeten en behoren te doen, nee, juist de overeen-komsten geven die eerste aanleiding tot respect en eerbied. Toen ik van de week een viering zag van een christen-turkse gemeenschap, zag die er heel anders uit dan onze eucharistieviering, maar de basis was hetzelfde, de die-pere betekenis van het breken en delen van brood, gaf een band en een herkenning. Maar dat wil dan ook weer niet zeggen dat we nu precies het-zelfde moeten gaan doen en beleven. De basiservaring is hetzelfde, maar de uitingsvorm verschilt nogal.

Wanneer we met die ogen kijken naar het feest van vandaag, de drie-eenheid van God, dan zien we dat onze God verschillende aspecten heeft, maar ook een eenheid vertoont. God is zo veelzijdig, dat we dat niet kunnen vatten in één beperkend begrip. De overeenkomst, de basiservaring, is de liefde van God, die alles omvat. de liefde die voor ons een centraal begrip is, een begrip van waaruit wij leven. Maar liefde kent vele gezichten.

We kennen de liefde als mensen elkaar beschermen, elkaar tot leven roepen. Paulus heeft het prachtig verwoord: De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze. Dat is de manier waarop ouders met hun kinderen omgaan. De band tussen ouders en kinderen is een liefdesband, die de kinderen leren hoe met elkaar om te gaan, in alle verschillen en overeenkomsten. Zo is God een Vader voor zijn schepselen, zijn kinderen.

We kennen de liefde ook als mensen het voor elkaar opnemen, letterlijk, niet theoretisch, maar met handen en voeten. De liefde is niet gebaat bij mooie woorden en lieve gebaren. Liefde moet tot uiting komen, daar waar mensen solidair zijn met de minstbedeelden, met armen en geknechten. Daar zien we wat Jezus bedoelde toen hij bij zijn afscheid zei: doe dit tot mijn gedachtenis. Niet alleen het ritueel van breken en delen, maar daad-werkelijke solidariteit met mensen. Zo is Jezus solidair met mensen die lam-geslagen zijn, blind zijn voor hun omgeving, doof voor wat anderen te vertel-len hebben.

We kennen de liefde ook als mensen samen ergens voor gaan staan, elkaar inspirerend en enthousiast makend. In je eentje krijg je het niet voor elkaar, maar samen sta je sterk. Bij de voorbereiding op de eerste communie en het vormsel, is dat een steeds terugkerend thema. Je hebt elkaar nodig. Die geest van saamhorigheid en betrokkenheid, maakt dat liefde ook daadwer-kelijk basis kan zijn van ons leven.

God, drie in één, maar steeds vertrekkend vanuit de liefde, de overkoepe-lende ervaring wanneer we God en elkaar mogen ontmoeten. We kunnen God niet ervaren los van Jezus, los van de geest, los van de vader. Drie-in-één wil niet zeggen dat de drie zomaar zijn samengevoegd. De eenheid is het uitgangspunt, de ervaring leert dat we God op verschillende manieren kun-nen ontmoeten, uitgaand van de liefde..

Daar ligt de vraag voor deze week: is onze ontmoeting met anderen, onze liefde, gericht op de eigenheid van de ander?