Inleiding

Het Hoogfeest van Pinksteren, de vijftigste dag van de Paastijd en de voltooiing ervan. Een echt zomers feest met een uitbundig bloeiende natuur, zoals de pioenrozen uit onze tuin, hier in de kapel. Bourgondische bloemen met tere blaadjes. Zo teer en ijl, en tegelijk zo krachtig als de komst van de heilige Geest… Al waait het deze dagen wel zeer onstuimig! De temperatuur is niet zomers, maar hopelijk wel deze morgen in onze kapel.
We vieren een echt kerkelijk feest, een feest met een duidelijke zending. Op Hemelvaart zongen we: Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons niet alleen.
Hoe dat is, zullen we horen in het boek Handelingen, waar wij heel deze Paastijd al uit lezen.

Pinksteren. Niet een feest voor één dag. De Geest wil ons blijven inspireren en voortstuwen, op onze weg als één grote family of men, op weg naar God. Mogen wij samen ons open stellen voor de Geest. Verbonden met alle kerken; verbonden met de jongeren op de Pinksterfestivals. Én met de kerken van het Oosten!

Overweging

Wij zongen de viering open met een gebed om de Geest, Kom Schepper Geest. Wij zongen het hier negen dagen lang vanaf Hemelvaart tot vandaag.
Een loflied op Gods Heilige Geest en een smeekbede om met haar zevenvoudige gave naar ons toe te komen. Als je dat lied negen dagen lang zingt, dan blijft het nog lange tijd doorgonzen in je hoofd en hart en het dringt dan steeds meer door hoe belangrijk de gaven van de geest zijn voor jezelf en naargelang je erin meeleeft voor de kerk. Kent u ze nog? Van uw heilig Vormsel of een ander belangrijk moment in uw leven. Wij hier van onze religieuze professie en wijding.

Het zijn de gaven van wijsheid, van inzicht, van raad, van sterkte, van kennis van geloof en van ontzag en vooral liefde voor God (die liefde voor de naaste insluit). Pinksteren in Jeruzalem is het moment, waarop de Kerk, de ecclesia is gesticht. En de komst van de heilige Geest was een enorme impuls voor de apostelen om getuigen te worden en willen worden van het Evangelie. Er wordt een ware volksoploop beschreven, mensen van overal, van alle rassen en talen. Maar het talenwonder bij uitstek was, dat ieder elkaar verstond. Je zou kunnen zeggen dat Gods heilige Geest mens wordt en hén en ons allen tot mens wil maken, met de mentaliteit van wat goed en kwaad is, wat waardevol is, wat liefde is en gerechtigheid.

Onze wereld, wat er allemaal gebeurt, waar heb je “vat” op, hoe voel je je minder machteloos bij alle oorlog en dood; bij de verharding in debatten; met vaak het wegzetten van personen! Is er iets van hoop. En kan ik dat zien en beleven en uitdragen. Het valt mij op, ik noemde het eerder, dat er in de krant bijna elke week wel een essay, filosofisch, theologisch, maatschappelijk geduid, verschijnt over hoop, in onze verbrokkelde samenlevingen; in de hardheid die er is, het elkaar misverstaan.

De historica en terrorisme deskundige Beatrice de Graaf hield dit jaar de Johan Huizinga lezing onder de titel “Wij zijn de tijden”, een uitspraak trouwens van Augustinus. Zij duidt de politieke- en wereldsituatie nu ten opzichte van de afgelopen eeuw en waarschuwt om te gemakkelijk het woord crisis te gebruiken. Zij benoemt onder andere de kardinale deugden die verrassend gelegd kunnen worden naast de gaven van de Geest. Een mentaliteit om vanuit te leven. Zij is wetenschapper en een gelovige christen, en eindigt de lezing met de woorden: Hoop blijven bieden, dat is de drijfveer bij alles wat ik doe! Zij- en anderen die in hun leven het nodige meemaakten zeggen: het komt goed met onze wereld. Niet passief maar in ons handelen, ons inzetten, ons meewerken.In het maken van een nieuw begin. Zo is de hoop een stuwende Geest- kracht! Een madeliefje tussen een scheur in het beton; de zaadjes van de paardenbloem die meegaan op de wind. En heel de Bijbel spreekt over die Geest, de Ruach die ons ingeblazen is: ”Ik geef je mijn Geest”, zegt de Eeuwige bij monde van de profeet Ezechiël, “opdat je zult leven en wonen op je eigen grond”. In de prachtige lezing uit de Romeinenbrief vandaag lezen we: de Geest die Gij ontvangen hebt, is er niet een van slaafsheid, maar van kindschap, die ons doet uitriepen: Abba- Vader.

Deze dagen ontvingen wij een Pinksterbrief namens de KNR, de religieuzenkoepel in Nederland. De brief is geschreven door haar voorzitter, Dr. Mark- Robin Hoogland. Het zal u niet verbazen dat het accent ligt op de Hoop. En vanwege het Synodale proces van de Kerk, het open naar elkaar luisteren van mens tot mens. Echt luisteren, dar verbinding schept. En als u wilt kunt u straks de brief meenemen.

Ik lees er een stukje uit voor:

Hoop doet leven.

Hoop wordt meestal omschreven als het verlangen naar het goede dat we nog niet zien. Daarom zeggen we: “hoop doet leven”; hoop houdt mensen gaande, juist als er geen uitzicht is op genezing, vrede, gerechtigheid. Pinksteren doet ons beseffen dat vrede en eenheid, maar óók de hoop zelf, ons gegeven worden. Doe vrede, gééf vrede. Maar eraan vooraf gaat: ontváng vrede! En als slot: laten wij in antwoord op de gaven van Gods heilige Geest elkaar meenemen op deze hoopvolle weg. Gedurende heel het heilig jaar 2025 en erna!

Pinksteren. Adem en geestkracht.

Ter afsluiting woorden ter meditatie uit het tijdschrift Klooster:

Adem
God wil Adem voor ons zijn
Adem geeft leven
Adem geeft ruimte
Adem geeft zin
Diep doorademen lukt alleen
Als je het met aandacht doet

Adem is er altijd
Maar pas als je met aandacht ademt
Merk je dat er ruimte komt
Dat het leven zin heeft
Dat mijn leven zin heeft

Adem
Zorgt voor een open blik
Naar de ander
Naar de wereld
Naar jezelf
En je eigen situatie.
Adem. Godsgeschenk!

Zalig en hopelijk een beetje warm Pinksterfeest!